Ο Ιπποκράτης, (γεννήθηκε γύρω στο 460 π.Χ., στο νησί της Κω, στην Ελλάδα – πέθανε γύρω στο 375 π.Χ., στη Λάρισα της Θεσσαλίας), είναι αρχαίος Έλληνας γιατρός που έζησε κατά την κλασική περίοδο της Ελλάδας και θεωρείται παραδοσιακά ως ο πατέρας της ιατρικής. Είναι δύσκολο να απομονώσει κανείς τα γεγονότα της ζωής του Ιπποκράτη από τις μεταγενέστερες ιστορίες που έχουν ειπωθεί γι’ αυτόν ή να εκτιμήσει με ακρίβεια την ιατρική του, εν όψει του σεβασμού αιώνων για τον Ιπποκράτη ως ιδανικού γιατρού. Έχουν διασωθεί περίπου 60 ιατρικά συγγράμματα που φέρουν το όνομά του, τα περισσότερα από τα οποία δεν γράφτηκαν από τον ίδιο. Έχει τιμηθεί για τα ηθικά πρότυπα της ιατρικής πρακτικής του, κυρίως για τον όρκο του Ιπποκράτη, τον οποίο, όπως εικάζεται, δεν έγραψε ο ίδιος.
Η τεχνική ιατρική επιστήμη αναπτύχθηκε κατά την ελληνιστική περίοδο και μετά. Η χειρουργική, η φαρμακευτική και η ανατομία σημείωσαν πρόοδο- η φυσιολογία έγινε αντικείμενο σοβαρών προβληματισμών- και η φιλοσοφική κριτική βελτίωσε τη λογική των ιατρικών θεωριών. Οι ανταγωνιστικές σχολές της ιατρικής (πρώτα ο εμπειρισμός και αργότερα ο ορθολογισμός) διεκδίκησαν τον Ιπποκράτη ως την προέλευση και την έμπνευση των δογμάτων τους. Τον 2ο αιώνα μ.Χ., ο ιατρός Γαληνός από την Πέργαμο ανέπτυξε το θαυμάσιο ιατρικό του σύστημα, μια σύνθεση των προηγούμενων μελετών και των δικών του προσθηκών που αποτέλεσε τη βάση της ευρωπαϊκής και αραβικής ιατρικής μέχρι την Αναγέννηση. Ο Γαληνός ήταν εριστικός και μακρόστομος, συχνά υβριστικός προς τους συγχρόνους και τους προγενέστερους γιατρούς, αλλά ταυτόχρονα, με υπερβολικό σεβασμό που αγνοούσε την πρόοδο πέντε αιώνων, ισχυριζόταν ότι ο Ιπποκράτης ήταν η πηγή όλων όσων ο ίδιος γνώριζε και εφάρμοζε. Για τους μεταγενέστερους γιατρούς, ο Ιπποκράτης αποτελούσε την πηγή έμπνευσης, ενώ ο πιο δύστροπος Γαληνός προσέφερε τις ουσιαστικές λεπτομέρειες.
